Het is gewoon 2014

Heri ya mwaka mpia, happy newyear, gelukkig nieuwjaar!
Het mag nu nog wel gezegd worden toch?!

En wat zijn het weer bijzondere dagen geweest zeg. De dag voor oud en nieuw was de begrafenis van de Nederlandse man waar ik al eerder over heb geschreven. Samen met mijn nieuwe huisgenootje (een canadese lerares) moest ik natuurlijk wel mee. Vooral omdat ik Nederlander ben en hem toch ook een keer heb ontmoet. En wat een bijzondere dag was het zeg! Ik denk dat er wel 500 mensen op de begrafenis waren, en er was een apart stukje waar alle fathers zaten. Minstens 50!... Allemaal gekleed in hetzelfde, erg indrukwekkend. De bisschop was uiteraard ook in vol ornaat en sprak veel tijdens de dienst. Ook al kon ik er weer niks van verstaan, toch begreep ik wel dat het leven werd gevierd. Er werd niet gerouwd om de dood. En dan het koor.... wauw! Die waren echt op hun allerbest! Na de hele dienst werd de kist door een aantal fathers naar de begraafplaats getild, onder gezang. Het koor begon en alle andere mensen begonnen mee te zingen. Kippenvel momentje!

Tja en en dan is het ineens oudjaarsdag. Wat moet je toch doen op zo'n dag he? Nou, eerst maar eens mijn nieuwe huisgenoot rondgeleid over de diocese. Deze keer ben ik degene met de ervaring hier... Erg grappig!
Ook maar een stukje van het dorp laten zien, maar bij de cathedraal kwamen we 2 fathers tegen, dus we moesten maar even wat blijven drinken daar. Tuurlijk! Het is een feestdag vandaag.
's Avonds voor de avondmis met ft Adolf meegegaan naar zijn outher station. Speciaal voor ons zaten er best wat engelse stukjes in de mis, konden eindelijk wat verstaan.
En na de mis... haasten!!!! Het is bijna middernacht en we moeten terug zijn op de diocese. Want daar zit fr Peter al te wachten op ons. Snel snel worden de glazen gevuld (met wijn, geen champagne..) en we kunnen aftellen en toasten! Yes, gelukt!!!! We hebben het nieuwe jaar gehaald..
Geen vuurwerk voor ons hier, dat zie je alleen in de grotere steden. Maar ga gewoon maar even buiten staan en geniet van de sterrenhemel, zo helder en zo veel sterren. Dat vuurwerk mis je niet!!
Het was natuurlijk niet feesten tot diep in de nacht, maar we zijn gezellig gaan kaarten. Zo grappig dat ze hier dezelfde spelletje kennen als thuis.
Potjes pesten, en ze zijn echt zo goed hier. Spelen met een bepaalde tactiek die ik tot nu toe nog niet onder de knie heb.

Op nieuwjaarsdag na de ochtendmis (door de bisschop) gaan eten bij de sisters op de diocese. Er staat een huis waar momenteel 1 sister met 5 novices woont. En die hadden de meest geweldige lunch voor ons bereid! Vlees, vis, friet, rijst, salade en... mangosap!! Alles verser dan vers. Speciaal voor ons een paar biertjes gekocht, want hun drinken niet.. Tja, dan voel je je toch verplicht om wat te drinken he. Geen probleem!! Hihi!

Maar ook na deze feestdagen is het weer tijd om aan het werk te gaan. Ben hier niet alleen gekomen om te eten en te drinken... (Al ben ik daar wel heel goed in!)
Ben in eerste instantie weer op de maternity ward begonnen. Daar lag een vrouw met eclampsie die voor een spoed keizersnede moest. Dus op naar het theatre. Toen dat alles goed was afgelopen en ik net was omgekleed kwam er nog een keizersnede. De vpk van daar, Dennis, vroeg ik anders niet wilde blijven? Ja tuurlijk, ik vind het allemaal wel interessant. Dus heb ondertussen al weer van alles en nog wat gezien:
- veel keizersnedes
- suprapub catheter inbrengen
- wondjes hechten
- sterilisatie van een vrouw
- circumcisie
- gipsen
- appendectomie
Voor mij is het meeste weer nieuw natuurlijk, dus ik geniet van alles wat er hier voorbij komt. Zelfs een paar drukkere dagen gehad, tot 4 of 5 uur gewerkt. Eenmaal helaas zonder lunch.... Maar ja, beter dan de hele dag niksen!
En je kan bijna altijd wel iets doen, al is het gazen vouwen of doeken en kleding opvouwen en opruimen... Gewoon een beetje bezig blijven. En natuurlijk volop kletsen en ervaringen uitwisselen!

Jammer genoeg hier ook wel weer dingen gezien die mij zeer verbazen. Een vrouw die komt voor een sterilisatie krijgt wat lidocaine ingespoten die halverwege volgens mij wel is uitgewerkt. Alleen dan zijn ze pas net klaar met de eileiders eruit te peuteren en dicht te knopen en moet er nog gehecht worden... Gelukkig krijgen ze dan soms nog wat extra medicatie.
Het allerergste voor mij was de vrouw die zwanger was van een tweeling. Ze had thuis een van de kindjes verloren en lag op de minor theatre om het tweede kindje te halen. Ik was die dag wat later (had een bespreking met de dmo) dus ik dacht eerst dat ze kwam voor een inwendig onderzoek. Deur ging open en dicht, materialen werden bij elkaar gezocht en ondertussen lag de vrouw daar al een tijdje met haar benen wijd... Uiteindelijk de juiste materialen gevonden en het kindje werd eruit getrokken. Voor mij dus wel een schok, want ik had nog steeds niet gevraagd waarvoor de vrouw hier lag. De vrouw lag daar maar te liggen, er waren zoveel mensen binnen.. De artsen hadden de benen strak naar de zijkant getrokken, maar niet met de vriendelijkheid die ik zou gebruiken. Er werd volop gesproken boven de vrouw, en soms zelfs wat gelachen. En al die tijd lag die vrouw daar maar..... Geen liefdevol gebaar voor iemand die zojuist haar kindjes is verloren?!
Nu kan ik natuurlijk niet alles verstaan wat ze zeggen, maar je voelt dat het niet het juiste is. Het kleine babytje werd in een handschoenverpakking gerold en bij het vuil gegooid.. Gelukkig had de vrouw op het eind nog wat andere medicatie gekregen zodat ze in slaap viel... En ik ben voor de lunch terug gegaan naar de diocese, was echt klaar voor deze dag...

Maar er zijn ook hier weer genoeg leuke momenten. De grapjes die soms gemaakt worden met de patienten terwijl ze wachten tot de verdoving begint te werken. Het geinen terwijl er wordt gegipsd.
De onderlinge gezelligheid tijdens het poetsen, want ja dat gebeurd de hele dag door! Ik laat die ene hele vervelende ervaring het niet verpesten voor mij.

Ondertusen zijn ook al de stappen gezet voor mijn projectje over hygiene. Ik ben met de matron alle afdelingen langs gegaan en heb foto's gemaakt van het sanitair. Dat laat her en der te wensen over, dus ik heb een lijstje opgesteld van elke afdeling wat er mogelijk gerepareerd kan worden. Dit doorgesproken met de DMO vanochtend en maandagochtend moet ik terug komen. Dan is de handyman terug van vakantie en kunnen we kijken wat we kunnen fixen. Ik hoop dat het niet al te duur is, dan kunnen we lekker veel doen. Want het is echt nodig!
De male ward... de toiletten werken niet. De female ward.. 1 toilet heeft geen buis. De pediatric ward... de wastafels werken niet.
Ik hoop echt dat dat wat verbeterd. En dat is dan dankzij alle lieve mensen die de armbandjes hebben gekocht en uiteraard Angela (van de SEH) die de armbandjes heeft gemaakt!
Ik hou jullie op de hoogte. En maak ondertussen foto's van het werk.

Gisteren maar eens wat anders gedaan, ben meegegaan met de mobile clinic. Deze keer ging die naar Mankanya. Het was spreekuur voor de patienten met HIV. Dus ik had als taak de patientenkaartjes bij het juiste dossier te zoeken zodat de arts snel alle patienten kon zien. Iedereen werd ondervraagd, waar nodig extra gecontroleerd, soms bloed geprikt en ze kregen nieuwe medicatie mee. Tot de volgende maand, dan komen ze weer terug.
Ik had ook wel weer momenten dat ik niks kon doen, maar gelukkig was daar dat ene kleine meisje dat zat te wachten op medicatie en ik had toevallig een zakje met ballonnen meegenomen. Samen gezellig buiten kunnen spelen... Tja, ik blijf eeuwig jong he!

Wat zal de volgende week me gaan brengen? Ik heb geen idee.
Tot nu toe gaat het bezoek aan het andere ziekenhuis niet door, het is te druk geweest de laatste tijd... Dus het lijkt erop dat ik gewoon in Same blijf. Ik vind het prima, maak hier genoeg mee en wil verder met mn projectje. Dus.... tot het volgende verhaal maar weer!