Al die keren dat...
Blijf op de hoogte en volg Angela
14 Februari 2014 | Tanzania, Moshi
- ik streng werd toegesproken omdat ik meer moet eten
- er stiekem wat extra eten op mn bord werd gelegd als ik de andere kant
op keek
- ze moesten lachen als ik weer iets nieuws probeerde (zoals de
bloedsoep)
- ze me de kleine hele hete pepertjes aanboden.... nee dank je
- ik 's avonds na het eten in de bank zat en iemand heel lief aan me vroeg:
what can I bring you?
- het antwoord thee niet werd geaccepteerd en er bier voor mn neus
werd gezet
- we in het weekend de swahili comedies keken die naar mijn idee toch niet
echt grappig waren maar oke
- we met een groepje kaartspelletjes deden na het eten
- ze daar hele strategieen op los lieten.... jongens het is een kaartspel!!
- ik getest werd in mijn Kiswahili: mambo-poa, habari-nzuri, dada-kaka etc
- er een glimlach op het gezicht verscheen als ik juist antwoordde
- ze verbaasd waren als ik in een jurk voor het eten verscheen, wauw...
- ik zoveel complimentjes kreeg dat ik er verlegen van werd
- me werd verteld dat ik mijn bril op moest zetten, omdat ik er dan slim uit
zie
- ze daarna probeerde dat iets te verzachten.. te laat maar goed
- er discussies waren over "the truth" want wat is dat nu eigenlijk
- er werd gefilosofeerd over naar mijn idee simpele dingen
- er werd geprobeerd mij gelovig te krijgen, ja jongens helaas...
Zo kan ik nog best een tijdje doorgaan, maar ik denk dat het duidelijk is. Ik voelde me echt thuis op de diocese, ondanks de verschillen qua religie. De fathers hebben er voor gezorgd dat de diocese echt mijn thuis was, niet alleen maar mijn verblijfplaats voor 3 maanden. Wat heb ik gelachen met die mannen, en wat zijn ze lief (met tijden!). Maar niet alleen de mannen, ook de vrouwen die voor het eten zorgen. Imelda die altijd zo lief roept zodra ze je ziet: Angel habari!!!! Karibu!!!
De meiden die de meeste lol hadden als ik kwam helpen in de keuken, en elke keer als ik het stukje komkommer of paprika goed sneed en er enthousiast jeeeeh!! werd geroepen. Altijd waren ze vrolijk ondanks die lange dagen die ze maken. Elke dag weer een andere manier van begroeten. Je kan habari namelijk hoog zeggen, zingend of grommend zeggen... en wat een lol weer!
Uiteraard zal ik het ziekenhuis ook nooit meer vergeten, ik heb hier veel nieuwe dingen geleerd. Ik had totaal geen ervaring met baby's en kinderen, en de laatste weken ging die zorg me steeds beter af!
Bevallingen.. makkie! Haha! Als iemand assistentie nodig heeft... je weet me te vinden.
Al die dingen op de OK, echt ik kom zoveel rijker naar huis! Ik hoop dat ze van mij ook een paar dingen hebben geleerd...
Ik zal een aantal van de verpleegkundigen echt gaan missen als ik weer thuis ben, en zal proberen contact te houden. Ze waren hier echt mn maatjes en ik heb zoveel met ze kunnen lachen.
Net nog even op het ziekenhuis geweest om goodbye te zeggen en een paar laatste foto's te maken. Her en der wat mensen geknuffeld uiteraard! En nog even een praatje gemaakt met de DMO en een paar vd artsen. Ow nee, ga je nu al weer terug naar NL? Dat kan niet hoor, je moet hier maar gewoon blijven. Volgens mij bevalt Afrika je prima!
Jaja, ik heb het naar mn zin gehad en wil zeker nog een keer terug komen. Maar heb wel weer zin om naar huis te gaan.
En zo komt er een eind aan mijn laatste verhaal vanuit Afrika, geschreven op valentijnsdag!! Met een voorzichtig zonnetje dat door de wolken probeert te komen, komt er een eind aan mijn verhaal.
Ik ga er vandaag en morgen nog extra van genieten en zet maandagochtend weer voet op nederlandse bodem.
Voor nu zeg ik: tutaonana Same, Tanzania.
Tot ooit!!
- er stiekem wat extra eten op mn bord werd gelegd als ik de andere kant
op keek
- ze moesten lachen als ik weer iets nieuws probeerde (zoals de
bloedsoep)
- ze me de kleine hele hete pepertjes aanboden.... nee dank je
- ik 's avonds na het eten in de bank zat en iemand heel lief aan me vroeg:
what can I bring you?
- het antwoord thee niet werd geaccepteerd en er bier voor mn neus
werd gezet
- we in het weekend de swahili comedies keken die naar mijn idee toch niet
echt grappig waren maar oke
- we met een groepje kaartspelletjes deden na het eten
- ze daar hele strategieen op los lieten.... jongens het is een kaartspel!!
- ik getest werd in mijn Kiswahili: mambo-poa, habari-nzuri, dada-kaka etc
- er een glimlach op het gezicht verscheen als ik juist antwoordde
- ze verbaasd waren als ik in een jurk voor het eten verscheen, wauw...
- ik zoveel complimentjes kreeg dat ik er verlegen van werd
- me werd verteld dat ik mijn bril op moest zetten, omdat ik er dan slim uit
zie
- ze daarna probeerde dat iets te verzachten.. te laat maar goed
- er discussies waren over "the truth" want wat is dat nu eigenlijk
- er werd gefilosofeerd over naar mijn idee simpele dingen
- er werd geprobeerd mij gelovig te krijgen, ja jongens helaas...
Zo kan ik nog best een tijdje doorgaan, maar ik denk dat het duidelijk is. Ik voelde me echt thuis op de diocese, ondanks de verschillen qua religie. De fathers hebben er voor gezorgd dat de diocese echt mijn thuis was, niet alleen maar mijn verblijfplaats voor 3 maanden. Wat heb ik gelachen met die mannen, en wat zijn ze lief (met tijden!). Maar niet alleen de mannen, ook de vrouwen die voor het eten zorgen. Imelda die altijd zo lief roept zodra ze je ziet: Angel habari!!!! Karibu!!!
De meiden die de meeste lol hadden als ik kwam helpen in de keuken, en elke keer als ik het stukje komkommer of paprika goed sneed en er enthousiast jeeeeh!! werd geroepen. Altijd waren ze vrolijk ondanks die lange dagen die ze maken. Elke dag weer een andere manier van begroeten. Je kan habari namelijk hoog zeggen, zingend of grommend zeggen... en wat een lol weer!
Uiteraard zal ik het ziekenhuis ook nooit meer vergeten, ik heb hier veel nieuwe dingen geleerd. Ik had totaal geen ervaring met baby's en kinderen, en de laatste weken ging die zorg me steeds beter af!
Bevallingen.. makkie! Haha! Als iemand assistentie nodig heeft... je weet me te vinden.
Al die dingen op de OK, echt ik kom zoveel rijker naar huis! Ik hoop dat ze van mij ook een paar dingen hebben geleerd...
Ik zal een aantal van de verpleegkundigen echt gaan missen als ik weer thuis ben, en zal proberen contact te houden. Ze waren hier echt mn maatjes en ik heb zoveel met ze kunnen lachen.
Net nog even op het ziekenhuis geweest om goodbye te zeggen en een paar laatste foto's te maken. Her en der wat mensen geknuffeld uiteraard! En nog even een praatje gemaakt met de DMO en een paar vd artsen. Ow nee, ga je nu al weer terug naar NL? Dat kan niet hoor, je moet hier maar gewoon blijven. Volgens mij bevalt Afrika je prima!
Jaja, ik heb het naar mn zin gehad en wil zeker nog een keer terug komen. Maar heb wel weer zin om naar huis te gaan.
En zo komt er een eind aan mijn laatste verhaal vanuit Afrika, geschreven op valentijnsdag!! Met een voorzichtig zonnetje dat door de wolken probeert te komen, komt er een eind aan mijn verhaal.
Ik ga er vandaag en morgen nog extra van genieten en zet maandagochtend weer voet op nederlandse bodem.
Voor nu zeg ik: tutaonana Same, Tanzania.
Tot ooit!!
-
14 Februari 2014 - 09:32
Gitta:
Ik heb met veel plezier je verslagen gelezen, je hebt echt een mooie tijd gehad. Geniet van je laatste dagen, een goede terugreis en tot snel! Kom je je verzorgingskunsten snel in de praktijk brengen;)? -
14 Februari 2014 - 10:25
Marjolein:
Jeetje, dat het er voor jou ook alweer op zit.. Wat ging dat razendsnel zeg! Geniet nog even van het laatste weekendje, een hele goede reis terug en we spreken snel een keertje af met z'n 3en in Tilburg/Groningen! Liefs -
14 Februari 2014 - 10:34
Saskia :
Ensjie, geniet nog van je laatste dagen daar! Nog even bewust alles meemaken..Bedankt voor alle leuke verhalen:-) Tot snel! xxx -
14 Februari 2014 - 11:02
Marga:
Hoi Angela. Wat een mooi verhaal ter afsluiting, net als al die andere mooie en leuke verhalen. Het was fijn om je al lezend te mogen volgen in Same. Ik heb er in ieder geval erg van genoten. Karibu Tilburg! En als je nog kans ziet om kettingen, armbanden en oorbellen mee te brengen voor onze festivalkraam. Graag! -
14 Februari 2014 - 12:34
Marjan:
Hee Kleintje!
Wat een mooi afsluitend verhaaltje zeg! Echt heel bijzonder! Wie had dat gedacht he, dat je het daar zo goed zou stellen! Petje af hoor :) hihi.
Enne... je had vast je ronde brilletje niet op toen ze je er slim uit vonden zien? En met jurk aan tafel, sjiek hoor! Vast niet de gele-rits-jurk! hihihi.
Zo,.. ik ben alvast weer begonnen met jou te pesten en daar gaan we in NL natuurlijk vrolijk mee verder!
Een super goede reis en super fijn dat je weer terug bent maandag!!!
Tot snel!!!
Xxx -
14 Februari 2014 - 17:45
Sabine:
Wat een mooi slotverhaaltje! Zal wel een beetje gek zijn om dit weekend afscheid te nemen van iedereen daar. Maar je gaat thuis weer met open armen onthaald worden!! En volgens het verhaal van onze safarichauffeur zijn er ook dametjes van 86 teruggekomen voor een safari. Dus plannen we die ook alvast maar in ;). Geniet van je laatste dagen daar met al die lieve mensen en dan zondag met een soepele vlucht weer lekker zu hause. Xx -
14 Februari 2014 - 23:46
Margot:
Jambo Angela,
Wat prachtig geschreven en hoe herkenbaar voor mij... Je gaat ze missen, ik weet het zeker. Al die mooie herinneringen ga je mee naar huis nemen en je zult er nog vaak aan terugdenken. Kom maar snel weer werken op de ccuv en cmcv, er ligt een nieuwe uitdaging op je te wachten en heel veel nieuwe collega's.
Een mooie schone afdeling met een overvloed aan middelen. Iedere dag schone lakens voor de patiënten.
Tot snel! Safari njema! Margot -
16 Februari 2014 - 20:48
Sjef En Annelies:
Habari Angela
Wat fijn om dit slotverhaal te lezen.
Tot snel
Tutaonana pia -
17 Februari 2014 - 20:32
Anita:
Hej Ensj, Wat een mooi stukje weer! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
