Time flies

Wow, wat gaat de tijd hier toch snel eigenlijk. Ik mag al bijna gaan genieten van mijn safari (volgende week dinsdag)!

Ondertussen al heel wat enerverende dagen gehad.... Afgelopen maandag was het onafhankelijkheidsdag, nu het 52e jaar. Dat moet natuurlijk gevierd worden! Dus er was vrijwel niemand in het ziekenhuis, de meeste artsen waren vrij. Ik heb 's ochtends wel gewerkt maar ik ben weer op tijd terug naar de Diocese gegaan. Daar hadden we namelijk ook een feestje. Er woont hier in Same een nederlandse man (ondertussen 80jr) die al 50 jaar pater is. Hij was uitgenodigd en als verrassing waren er nog meer fathers uit de omgeving langs gekomen.
Stond ik daar ineens binnen voor de lunch, de ruimte gevuld met wel 40 mannen. En dan valt die ene nederlander echt heel goed op!
Ik moest natuurlijk meteen naast de nederlandse man zitten, Jan Bosman. En het kostte hem wat moeite, maar toch konden we nog een gesprekje voeren in het nederlands. Leuk om zo mee te maken.
En wat hadden de dames toch weer hard gewerkt, de lunch was heerlijk. Potten, pannen, schalen met van alles en nog wat. En uiteraard: bier!
Daar zijn we al voor de lunch mee begonnen en ik ben gestopt voor het diner..... Het was een super dag!!

En dan ga je dus dinsdag ietsje minder fit richting het ziekenhuis... al viel die kater reuze mee hoor. De dag begon weer erg rustig tot we ineens een melding kregen dat er een groot busongeluk was gebeurd. Alle leerlingen richting het theatre en ik ben maar eens mooi meegegaan.
Kon meteen mee aan de slag, de hele ruimte en de gangen buiten stonden vol met gewonden. Staand, liggend, in rolstoelen en op brancards.... Je zag niet anders dan bebloedde gezichten en ledematen.
Ik zag heel snel een erg vriendelijke arts, dus die ben ik gaan assisteren bij het hechten. De eerste man die ik zag had een flinke wond aan zijn oor, het lag er voor 2/3 af dus er moesten heel wat hechtingen in.

Maar wat werd er efficient en hard gewerkt daar, ik was ook echt verbaasd over hoeveel en hoe snel de leerlingen kunnen werken. Patienten werden af en aan gebracht en hup weer door naar de rontgen. De artsen hadden prima assistenten!
Voor ik het wist, waren we al weer ver klaar.
Helaas hoorde ik van 2 fathers van de diocese (die ik ineens bij de male ward zag staan) dat er 3 mensen ter plekke waren overleden. De bus heeft een mankement aan de motor gehad en is meerdere keren over de kop gevlogen. Er zijn ook wel patienten meteen naar het KCMC ziekenhuis gegaan.
Toen het hele theatre leeg was ben ik nog maar gaan helpen op de female ward, want die lag ook ineens helemaal overvol met alle slachtoffers. Samen met Azania nog wat wonden verzorgd en opnieuw geassisteerd bij het hechten. Zij kan ook echt alles he!
Ik heb een dag later de bus gezien vanaf de doorgaande weg, en het is echt een wonder dat er zoveel mensen waren met "kleine" wonden. Het hele dak was in elkaar gedrukt en de voorkant net als een colablikje ingeduwd...

Woensdag was het de bedoeling dat we met de mobile clinic mee zouden gaan, naar het islamitische centre iets buiten Same. Dus hup in de auto, die maar 2 uurtjes later was dan ons verteld was. Er gingen nog 2 vpk vanuit het ziekenhuis mee, maar of die echt engels spreken? Geen idee, er was helaas geen communicatie. Op het centre stapten de vpk uit en wij reden vrij snel met de chauffeur verder. Waarheen? Naar Hedaru zo bleek, en toen we daar weer een tijdje later aankwamen op het Health Centre hoorden we dat we eigenlijk de bergen in moesten. Dat is dus een hele rit (ongeveer 2-3 uur) en het was uiteraard al wat later op de dag.
Een totale verrassing dus, dat waren wij helemaal niet van plan. Wij wilden ook op het islamitische centre zijn en daar de vpk assisteren met vaccineren etc. Na een hoop gedoe, want niemand spreekt fatsoenlijk engels, was er een arts die op het health centre werkt en die ons wel terug naar Same wilde brengen. Het kost je wel wat, maar ja dan ben je toch weer veilig thuis he!
Wel erg jammer, want als we vooraf hadden geweten dat we de bergen in zouden gaan had ik het erg leuk gevonden om mee te gaan. Maar om nu in het donker weer die smalle weggetjes af te rijden met slecht weer op komst? Mmmmm... Volgende keer beter dus!!
Ik ben voorlopig nog niet naar huis, dus ik zal nog wel een kans krijgen.

Maar eerst.... nog een paar dagen werken en dan lekker genieten van mijn safari. Hopen op goed weer (want ik heb al best wat regen gezien ondertussen) en hopelijk ook heel wat mooie natuur en wilde dieren om te fotograferen. Ik ben er klaar voor en heb er zin in!!